სწავლის ტრადიციული პარადიგმა ხასიათდება ჩაკეტულობით:ის ჩაკეტილია გარე სამყაროსათვის, ის ახდენს ინსტიტუციური წევრების იზოლირებას ერთმანეთისაგან, საგნებიც იზოლირებულია. ტრადიციული სასწავლო გარემო წარმოადგენს იერარქიულ სტრუქტურას, სადაც ყველა ელემენტის როლი მკაცრად არის განსაზღვრული:
სწავლის ქსელური პარადიგმა ხასიათდება გახსნილობით, კავშირების სიმრავლით, ცოდნის გაზიარების შესაძლებლობებით, იმის გაგებით, რომ გარე რესურსებთან კავშირი მნიშვნელოვნად აძლიერებს სწავლას. აქ ყველა ერთდროულად მოსწავლეცაა და მასწავლებელიც.
გარდამავალ ეტაპზე შესაძლებელია ამ ორი პარადიგმას გაერთიანება, რაც დღევანდელი სასწავლო დაწესებულებების მიზნად უნდა იქცეს. უნდა მოხდეს ტრადიციული საზღვრების გარღვევა და გარე სამყაროსთან კავშირების დამყარება.
გრძნობენ რა მოახლოვებულ ცვლილებებს, ტრადიციული ინსტიტუციები იწყებენ ფიქრს საკუთარ გადარჩენაზე და არა პროგრესზე და სხვადასხვა წესებით, რეგულაციებით, შეზღუდვებით ახდენენ იზოლაციას გარე სამყაროსგან. ეს კარგად ჩანს შემდეგ დიაგრამაზე:
ქსელურ პარადიგმაში გაზიარება და ერთობლივი მუშაობა უფრო ფასეულია, ვიდრე შეჯიბრი და კონკურენცია, გარე ექსპერტებთან და წყაროებთან კავშირი განიხილება სწავლის მნიშვნელოვან ატრიბუტებად, დისციპლინების ინტეგრაცია, ცოდნისა და იდეების გაცვლა ქსელის წევრებს შორის ბუნებრივი პროცესია. შედეგად სწავლა არის მონაწილეობითი და აქტიური.
Posts
1 comment:
salam from khudori. nice post
Post a Comment